صبر ایران لبریز شده یا طرف های غربی برجام ؟

با وجود اینکه دولت کنونی امریکا به ریاست جمهوری بایدن دارای اختلافات جدی و اساسی در زمینه های مختلف با دولت تجدید نظر طلب ترامپ است اما به لحاظ حقوقی با توجه به مسئولیت حقوقی دولت ها مسئولیت عواقب سیاست هایی که در دوره ترامپ اتخاذ شد به پای امریکاست و لذا دولت کنونی بایدن نمی تواند از آن شانه خالی کند هرچند که ممکن است خودش هم منتقد این سیاست ها و رویکردهای پرهزینه باشد. 
از این منظر امریکا در دوره ترامپ به طور یکجانبه از توافقنامه هسته ای با ایران خارج شد و با اعمال فشارهای حداکثری صدمات مادی و معنوی زیادی بر ایران وارد کرد که در مواردی با تلفات انسانی هم همراه بوده است به دلیل اینکه خیلی ها در ایران به دلایل مشکلات ناشی از کمبود دارو جان خود را از دست دادند که بی تردید در صورت اعمال نشدن تحریم ها می توانستند به راحتی از پس درمان برآیند. 
با این حال جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ سیاست صبر راهبردی تلاش کرد دوران پسا خروج امریکا از برجام را با تحمل سختی ها و مشقت های طاقت فرسا مدیریت کند و در انتظار اجرای تعهدات پذیرفته شده طرف های مقابل بماند اما متاسفانه نه طرف های اروپایی به تعهدات خود عمل کردند و نه اینکه دولت جدید بایدن به تعهدات خود عمل می کند. 
حداقل کاری که دولت بایدن می توانست انجام دهد این بود که با بازگشت بدون قید و شرط به برجام همه تحریم هایی که دولت ترامپ با نقض برجام علیه ایران اعمال کرده بود ملغی کند اما چنین کاری تا الان صورت نگرفته و بازگشت به برجام به جای اینکه مقدمه باشد حاصل یک پروسه جدید از مذاکره فرض شده که این می تواند تداعی کننده سیاست وقت کشی باشد. 
در واقع اگر به بطن و کنه اقدامات جدید ایران نگاه شود همه آنها یک هدف را دنبال می کند و آن اینکه اهرم وقت کشی را از دست طرف مقابل بگیرد و از فرسایشی شدن مذاکرات جلوگیری کند. سیاست وقت کشی و فرسایشی کردن مذاکرات رویه رایج و حاکم بر رژیم صهیونیستی است و این رژیم با اتخاذ این رویکرد از یک طرف بین فلسطینی ها اختلاف انداخت و برخی را به مذاکرات امیدوار کرد اما از طرف دیگر اقدامات شهرک سازی را سرعت داد و در نهایت جناح سازشکار فلسطینی را نیزدر برابر عمل انجام شده  و در وضعیتی قرار داد که نه راه پس داشت و نه راه پیش . 
همه شواهد نشان می دهد که این رژیم که حالا بزرگترین حامی خود را در کاخ سفید از دست داده است و حامیان اوانجلیست و ترامپیست خود برای مدتی از قدرت کنار زده شده اند، با اعمال نفوذی که بر دولت بایدن دارد می خواهد آن را در مسیر سیاست وقت کشی در برابر ایران قرار دهد و با فرسایشی کردن مذاکرات زمان لازم را برای به قدرت رسیدن مجدد ترامپیست ها بخرد. 
بی تردید دود آتش افروزی  این بازی به چشم دولت نوپای بایدن و اروپایی ها نیز خواهد رفت که خود از قربانیان دوران ترامپیسم بودند اما آنچه که به جمهوری اسلامی ایران مربوط می شود اینکه نمی تواند بیش ازاین دست روی دست بگذارد و شاهد ادامه سیاست وقت کشی و فرسایشی شدن مذاکرات باشدو بنا بر این باید گفت این طرف ایرانی است که صبرش لبریز شده نه طرف های مقابل که تاکنون به بهانه های مختلف از اجرای تعهدات خود سرباز زده اند.
----------------------------------------------
احمد کاظم زاده